Voor het uitzetten van een vacature stelt de werkgever een functieprofiel op. Dit is een lijstje met punten waar de nieuwe medewerker aan zal moeten voldoen.
Dit gegeven alleen maakt dat de kandidaat geheel moet passen binnen dat functieprofiel, zie het als een zeef waar de verschillende kandidaten doorheen gehaald worden. Hier is dus eigenlijk niets menselijks aan.
En dat steekt, omdat recruitment mensenwerk is.
Maar hoe kan je zo’n functieprofiel nu vertalen naar de menselijke maat, dat is waar wij dagelijks mee worstelen. Als een schipper op een woeste zee laveren wij tussen de golven aan informatie die de werkgever ons verstrekt en de wensen van de diverse kandidaten.
Vaak lijkt ons werk op een spannende detective, vergaren van informatie om tot een oplossing te komen met het onvermijdelijke zenuwslopende einde, doet ‘ie het of doet ‘ie het niet. Maar daarna keert ook de rust weer als de voldoening van ons gelijk zegeviert, of het besef van ons falen. Saai is ons werk dus nooit, zweet op je handen, brok in je keel, eindeloos wachten op antwoord of als een speer aan de slag om een nieuwe kandidaat aan een baan te helpen.
Binnen deze enerverende baan is daar dat eiland van rust, de gesprekken met mensen.
Die gesprekken laten ons zien dat je niet zomaar een profiel kunt opstellen en daar een poppetje in kunt passen. Zowel de gesprekken met werkgevers als de gesprekken met kandidaten zijn menselijk. Daarom zijn gesprekken ook zo fundamenteel belangrijk in ons werk. Ze geven ons noodzakelijke informatie over de bedrijfscultuur of in iemands persoonlijkheid, dan pas kunnen wij aan het werk. Dit willen we weten alvorens we aan de slag kunnen gaan, een functieprofiel is misschien een handvat maar mag nooit een leidraad worden waar we blind op varen.
